Малку, по малку...

Навистина, собрав од се по малку, за да направам нешто. Правејќи цвет за ѓердан,направив цвет-брош од материјал кој беше престилка на баба ми. Оваа престилка, заедно со уште една и понекој материјал се најде во дрвениот ковчег, кој баба ми го донела како мираз, а кој денеска е маса во мојата дневна соба.

Овој конец го најдов во една скопска продавница за конец, а која последен пат направила порачка пред некои 20 година ( навистина е тешко да се најде конец кај нас во Македонија ) и купив две клопчиња со намера да направам шал. Веднаш штом го купив одлучив прво да направам цвет, а потоа шал. Тоа беше пред 3 месеци. Конечно цветот-брош го завршив пред три дена!

А, завчера барајќи конец по фиоките, наидов на оваа капа, започната и направена пред 2 години и заборавена. Не ми се допаѓаше бојата, се сеќавам.. И, еве ја сега! Ги поправив краевите, направив убава бордура, неколку цветчиња, едно топче и тарарам - готово е! Таиса ќе носи цветна капа оваа пролет!

Навистина е убаво кога нешто неочекувано ќе се случи. Сопнтаните мигови се најубави. Спонтан попладневно кафе со пријателка, спонтан муабет, спонтана љубов. Како се вели - Господ се смее на нашите планови! - па затоа:

ДА ЖИВЕЕ СПОНТАНОСТА!